Czytania liturgiczne przeznaczone na dzisiejszą niedzielę koncentrują się wokół zaufania, jakie powinniśmy mieć w stosunku do Boga. „Jedynie w Bogu spokój znajduje moja dusza”, „Od Niego pochodzi moja nadzieja”, „W Bogu zbawienie moje i chwała”, „Bóg opoką mocy mojej i moją ucieczką”.
W Ewangelii Jezus poucza swych uczniów o ufności, jaką powinni pokładać w opatrzności Bożej. Patrząc na ptaki niebieskie, które Bóg żywi, nie powinni się zbytnio troszczyć o jedzenie, a przypatrując się liliom polnym, wspaniale ubranym przez Boga, nie powinni się zbytnio troszczyć o ubranie.
W tym pouczeniu bardzo ważne jest słowo „zbytnio”. Jezus nie namawia do beztroski, do takiej postawy, przy której człowiek nie podejmuje żadnego wysiłku, aby zdobyć pokarm i ubranie. Nie taką postawę Jezus zaleca swoim uczniom. Każdy ma zadbać o siebie, ale w roztropnym wymiarze. Ta troska nie może całkowicie pochłonąć Jego ucznia, dla którego o wiele ważniejsze są sprawy królestwa Bożego.
Dla wygodnictwa i lenistwa nie możemy zaniedbywać troski o swoje dobro, a gdy trzeba bardziej poświęcić się sprawom Boga, możemy zawierzyć Bogu, gdyż obiecał, że to, co nam będzie potrzebne, zostanie nam dane.
Gdy pokłada się ufność w Bogu, nie trzeba zbytnio troszczyć się o przyszłość, choć właściwa troska, w odpowiednim wymiarze, należy do roztropnego używania rozumu, który jest darem Boga.
Trzeba szukać równowagi pomiędzy staraniem się o zaspokojenie swoich potrzeb a oddawaniem się sprawom Bożym, które obiektywnie są ważniejsze. Przede wszystkim musi temu towarzyszyć zaufanie do Boga, który potrafi rozwiązać nawet najtrudniejsze problemy, może nas poprowadzić właściwą drogą, a na końcu sam okaże się pełnią wszelkiego dobra.
