W I niedzielę po Bożym Narodzeniu, Kościół stawia Świętą Rodzinę jako wzór każdej rodziny chrześcijańskiej. Przede wszystkim dzięki uznawaniu najwyższej władzy Boga. „Kiedy Bóg jest na pierwszym miejscu to wszystko jest na swoim miejscu” W domu nazaretańskim Bóg jest zawsze na pierwszym miejscu, wszystko jest Mu poddane; w każdej okoliczności widzi się wypełnienie planu Bożego, nawet wtedy, gdy okrywa go tajemnica. Najbardziej trudne chwile życia nie zakłócają pokoju, bo na wszystko patrzy się w świetle Bożym; Jezus jest ośrodkiem miłości.
Kiedy życie rodziny jest oparte na podobnych zasadach, cały jego bieg jest uporządkowany: posłuszeństwo Bogu i Jego prawu skłania dzieci do poszanowania rodziców, rodziców zaś do wzajemnej miłości i zrozumienia, do życzliwości dla dzieci i do wychowywania ich według praw Bożych.
Czytania biblijne tego święta podkreślają w szczególny sposób dwa punkty: Jeden to uszanowanie dzieci względem rodziców: „Pan uczcił ojca przez dzieci… kto czci ojca, zyskuje odpuszczenie grzechów, a kto szanuje matkę, jakby skarby gromadził. Synu, wspomagaj swego ojca w starości, nie zasmucaj go w jego życiu” (Syr 3, 2–3. 12). Również dzisiaj te zasady są aktualne.
Drugi punkt podkreśla św. Paweł w liście do Kolosan. Dotyczy on wzajemnej miłości, która powinna uczynić z rodziny chrześcijańskiej idealną wspólnotę. „ obleczcie się… w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem” (3, 12–13). Wszystko w życiu można pokonać i wszystko można znieść, kiedy w rodzinie wszyscy miłują się wzajemnie, natomiast wszystko staje się ogromnie ciężkie ( nie do zniesienia ), gdy stygnie wzajemna miłość. Jedyna miłość, która wytrwa mimo przeciwności to miłość, która się opiera na miłości Boga.
Rodzina chrześcijańska, której życie jest oparte na Ewangelii, jest pierwszą komórką Kościoła.
