SAKRAMENT CHRZTU
Chrzest jest pierwszym i najważniejszym sakramentem. Czyni nas przybranymi dziećmi Bożymi i włącza do wspólnoty Kościoła. 
O chrzest dla swoich dzieci proszą ci rodzice, którzy dają publicznie gwarancję, że będą dla potomstwa żywym przykładem życia według zasad wiary katolickiej.
Prawo kościelne zezwala na udzielenie chrztu dziecku, którego rodzice nie są związani sakramentem małżeństwa, jeśli istnieje przeszkoda uniemożliwiająca zawarcie takiego związku.
Jeżeli taka przeszkoda nie zachodzi, osoby te powinny najpierw uregulować swoje sprawy osobiste zgodnie z nauką Kościoła, a dopiero potem prosić o chrzest dla swojego dziecka. W przypadku chrztu dzieci spoza parafii Św. Barbary wymagana jest pisemna zgoda proboszcza z parafii, do której dziecko przynależy.
Rodzice dokonują zapisu aktu chrztu w kancelarii parafialnej, przynajmniej na tydzień przed planowanym chrztem. Przynoszą ze sobą następujące dokumenty:
odpis aktu urodzenia dziecka z Urzędu Stanu Cywilnego
świadectwo ślubu kościelnego (jeśli odbył się poza naszą Parafią)
pozwolenie na Chrzest poza parafią zamieszkania od swojego Proboszcza obecnego miejsca zamieszkania (w przypadku osób mieszkających powyżej 3 m-cy poza naszą Parafią)
dane personalne o rodzicach chrzestnych (zaświadczenia o praktykowaniu wiary rodziców chrzestnych z Parafii ich zamieszkania)
Posługę chrzestnych mogą pełnić wyłącznie w pełni praktykujący katolicy, którzy:
zostali wyznaczeni przez przyjmującego chrzest lub jego rodziców (opiekunów)
są katolikami bierzmowanymi i przyjęli już sakrament Eucharystii,
prowadzą życie zgodne z wiarą i czekającymi ich obowiązkami
Funkcji rodziców chrzestnych nie mogą pełnić osoby:
– niepraktykujące;
– osoby żyjące w konkubinacie czyli w tzw. wolnych związkach;
– pozostające w cywilnych związkach małżeńskich;
– uczniowie objęci obowiązkiem katechezy, a nie uczestniczący w niej.
Chrzestni dostarczają zaświadczenie od własnego Ks. Proboszcza, że są wierzący i praktykujący (młodzież szkolna dodatkowo – zaświadczenie od katechety o uczestnictwie w katechezie).
Wypada, aby rodzice i chrzestni przystąpili z okazji chrztu do Sakramentu Pokuty i przyjęli Komunię świętą.
SAKRAMENT BIERZMOWANIA
„Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do nich Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego, bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali Apostołowie na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego” (Dz 8, 14-17)
Bierzmowanie jest sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej.
Zwykle przyjmują go uczniowie klas III gimnazjum uczęszczający na katechizację. Natomiast osoby, które z różnych przyczyn nie przyjęły dotąd tego sakramentu, powinny porozumieć się z duszpasterzami, gdzie i kiedy mogą być bierzmowani poza parafią.
Sakrament bierzmowania może i powinien przyjąć każdy ochrzczony.
Aby godnie przyjąć sakrament, należy:
być w stanie łaski uświęcającej,
być odpowiednio pouczonym i zdolnym do odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych.
Wymaga się, aby Sakrament Bierzmowania przyjęły osoby zamierzające zawrzeć związek małżeński oraz ci, którzy pragną być kandydatami na rodziców chrzestnych.
Świadkami bierzmowania z zasady powinni być rodzice chrzestni kandydata, a gdy to jest niemożliwe wówczas inny wierzący, bierzmowany i praktykujący katolik lub sami rodzice.
Świadek kładzie prawą rękę na prawym ramieniu kandydata na znak, że będzie go wspierał radą i czynem w życiu zgodnym z wyznawaną wiarą.
BIERZMOWANIE zobowiązuje wszystkich, którzy je przyjęli, do postępowania zgodnego z zasadami wiary katolickiej, do odważnego wyznawania i obrony wiary oraz do apostołowania w swoim środowisku, czyli głoszenia postawą życiową, że Jezus jest naszym Zbawicielem.
SAKRAMENT POKUTY
Każdy katolik ma obowiązek przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym (tj. od Środy Popielcowej do Uroczystości Zesłania Ducha Świętego) przystąpić do Sakramentu Pokuty.
Kościół zachęca jednak swoich wiernych, aby korzystali z tego sakramentu jak najczęściej.
Przed przystąpieniem do spowiedzi należy przygotować się w następujący sposób:
uczynić rachunek sumienia (najlepiej przy pomocy książeczki do nabożeństwa),
żałować za popełnione grzechy,
szczerze wyznać je przy konfesjonale posługując się formułą spowiedzi,
uczynić postanowienie poprawy życia,
naprawić skutki wyznanych grzechów po otrzymaniu rozgrzeszenia (zadośćuczynienie)
Szczególną okazją do odbycia sakramentalnej spowiedzi są misje lub rekolekcje parafialne. Wierzący i praktykujący katolicy biorą udział w rekolekcjach wielkopostnych.
SAKRAMENT EUCHARYSTII
Po raz pierwszy dzieci przyjmują Pierwszą Komunię świętą w klasie trzeciej szkoły podstawowej. Aby te wydarzenia nie zatraciły charakteru religijnego wypada unikać wszelkiej przesady i ostentacji (bogate stroje, kosztowne prezenty, wystawne przyjęcia w domach).
Najczęściej Komunia święta bywa udzielana pod postacią chleba. W szczególnych przypadkach można Ją przyjmować pod dwiema postaciami, np. z okazji ślubu.
Komunię świętą wolno przyjmować codziennie, a nawet drugi raz w ciągu dnia, ale jedynie podczas Mszy świętej, w której się uczestniczy.
Z szacunku dla Najświętszego Sakramentu post eucharystyczny przed przyjęciem Komunii świętej wynosi 1 godzinę. Chorzy mogą przyjmować Komunię świętą o każdej porze dnia, nawet bez zachowania godzinnego postu eucharystycznego.
SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA
Związek małżeński mogą zawierać osoby pełnoletnie .
Sakrament małżeństwa udzielany jest zasadniczo w czasie Mszy św., w terminie ustalonym z narzeczonymi (zwykle w soboty oraz w II Dzień Świąt Bożego Narodzenia i Wielkanocy).
Narzeczeni zgłaszają się do kancelarii parafialnej na 3 miesiące przed planowanym ślubem i przynoszą ze sobą następujące dokumenty:
dowód osobisty,
metrykę chrztu z aktualną datą i adnotacją o bierzmowaniu,
świadectwa ukończenia religii z ostatniej klasy
akt ślubu, jeśli wcześniej zawarto związek cywilny.
Miejscem spisania protokołu przedślubnego jest zwyczajowo parafia zamieszkania narzeczonej.
Po zgłoszeniu się do kancelarii narzeczeni (jeśli chcą, aby ślub kościelny pociągał za sobą również skutki cywilno-prawne tzw. ślub konkordatowy) muszą udać się do jakiegokolwiek USC, w celu dokonania formalności wynikających z prawa świeckiego.
USC wyda narzeczonym zaświadczenie (3 egz.) o tym, że mają oni prawo zawrzeć małżeństwo wg prawa polskiego (zaświadczenie jest ważne 6 miesięcy od daty wystawienia), które należy dostarczyć do kancelarii parafii, gdzie będzie zawierane małżeństwo.
W trakcie przygotowania narzeczeni są zobowiązani do uczestnictwa:
w kursie przedmałżeńskim, który odbywa się w naszym dekanacie w Adwencie i Wielkim Poście w Głuszycy
do wysłuchania konferencji, które odbywają się w Katolickiej Poradni Rodzinnej
Jeśli małżeństwo zawiera katolik z osobą należącą do innego wyznania lub religijnie obojętną, strona katolicka powinna złożyć oświadczenie, że dołoży starań, aby dzieci były ochrzczone i wychowane po katolicku.
Zapowiedzi przedślubne wygłaszane są w parafiach zamieszkania narzeczonych. Osoby wiedzące o ewentualnych przeszkodach do zawarcia związku małżeńskiego powinny zgłosić te informacje do kancelarii parafialnej.
Świadkami do Sakramentu Małżeństwa powinny być osoby pełnoletnie (ukończone 18 lat).
SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH
Rodzina, domownicy chorego lub personel szpitala powinni zachęcać pacjenta do spotkania z kapłanem, gdy chory jest jeszcze przytomny. 
Sakrament Namaszczenie Chorych jest okazją do duchowego umocnienia chrześcijanina dotkniętego cierpieniem. Można go przyjmować wielokrotnie.
Nie należy więc odkładać wezwania księdza na ostatnią chwilę!
Wypada, aby w obrzędzie Namaszczenia Chorych uczestniczyli nie tylko chorzy, ale i ich domownicy.
Przed przybyciem księdza trzeba przygotować:
stół nakryty białym obrusem,
krzyż i dwie świece,
talerzyk z kilkoma kawałkami waty do otarcia rąk.
Regularnie odwiedzamy chorych i osoby w podeszłym wieku w pierwsze piątki miesiąca i w pierwsze soboty miesiąca od ok. godz. 10:00 z wyjątkiem wakacji. Chorych należy zgłosić wcześniej w kancelarii parafialnej lub w zakrystii, podając dokładny adres zamieszkania.
W nagłych wypadkach należy wezwać kapłana o każdej porze.
Sakramentu Namaszczenia Chorych udziela się chorym, a nie zmarłym.
Dlatego nie wzywa się kapłana z sakramentem do osób, które już nie żyją.
Zmarłym trzeba przygotować pogrzeb oraz modlić się za spokój ich dusz.
POGRZEB KATOLICKI
Prawo do uroczystego pogrzebu mają wierzący i praktykujący katolicy oraz te osoby, które przed śmiercią pojednały się z Bogiem. Zmarli, którzy nie utrzymywali za życia kontaktów z Kościołem (ateiści, obojętni religijnie, członkowie sekt) mają prawo do pochowania na cmentarzu wyznaniowym, ale bez udziału księdza.
Rodzina zmarłego, przy ustalaniu terminu pogrzebu, powinna przedstawić:
- Akt zgonu (wydany przez USC),
- Oryginał części karty zgonu przeznaczonej dla administracji cmentarza – dot. pochówku na cmentarzach parafialnych (potwierdzoną przez USC),
- Kserokopie pełnej karty zgonu wydanej przez lekarza,
- Zaświadczenie o udzieleniu Sakramentu chorych i Wiatyku (Komunii świętej), jeśli zgon nastąpił poza parafią lub w szpitalu (wystawia je kapelan szpitala).
- Należy zgłosić fakt pogrzebu i miejsca pochówku w Zakładzie Pogrzebowym
- Modlitwa, a zwłaszcza pełne uczestnictwo we Mszy św. pogrzebowej, przez przyjęcie Komunii św., jest najcenniejszym darem dla zmarłego.
- Również po pogrzebie należy zmarłym zapewnić stałą pomoc modlitewną polecając ich Miłosierdziu Bożemu. Każda rodzina katolicka powinna uczestniczyć:
– w Mszy św. w 30. dzień po śmierci
– w Mszy św. w rocznicę śmierci
– w Mszy św. w innych terminach (np. w dzień imienin)
– w „Wypominkach” w listopadzie
O zbawieniu lub potępieniu człowieka decyduje jedynie BÓG!
Za wszystkich zmarłych, w tym również za samobójców,
wolno się modlić i polecać ich miłosierdziu Stwórcy.
UWAGA!!!
Przynależność do Parafii nabywa się poprzez zamieszkanie na jej terenie a nie poprzez posiadanie zameldowania. Dlatego Ci którzy pragną przyjąć Sakramenty w naszej Parafii
a mieszkają obecnie poza nią, powinni na ich przyjęcie uzyskać pozwolenie od swojego obecnego Proboszcza miejsca zamieszkania. Dotyczy to również spraw pogrzebu i pochówku zmarłych mieszkających poza naszą Parafią.
W związku ze zgłaszaniem się osób mieszkających obecnie poza terenem Parafii Św. Barbary w Walimiu po wszelkiego rodzaju zaświadczenia przypominamy wszystkim, że Parafią własną każdej osoby jest ta Parafia, na terenie której mieszka się obecnie. Nie można mówić, że “należę do Parafii w Walimiu” jeśli od dłuższego czasu – powyżej trzech miesięcy – mieszkam w innej miejscowości np. we Wrocławiu czy w Londynie.
Księża posługujący w Walimiu niewiedzą i nie mają możliwości sprawdzić, czy dana osoba mieszkająca poza Parafią jest praktykującym katolikiem. Powinna więc ona zgłosić się do swego miejscowego proboszcza i jego prosić o potrzebne zaświadczenie.
Do Parafii w Walimiu należą :
– osoby mieszkające w Walimiu (również dot. to MOS-u), w Rzeczce, w Jugowicach,
w Michałkowej i Glinnie;
– uczniowie szkół ponadgimnazjalnych i ponadpodstawowych, którzy mieszkają w internatach lub na stancji poza terenem Parafii w Walimiu;
– studenci mieszkający w akademikach lub na stancji, którzy w każdy weekend przyjeżdżają do rodziców mieszkających na terenie Parafii;
– osoby pracujące poza terenem Parafii w Walimiu, którzy w tygodniu pracy mieszkają na stancji lub hotelu pracowniczym.
Osoby, które wyjechały do pracy zagranicę powinny nawiązać kontakt z księdzem katolickim tam posługującym i uczestniczyć w życiu tamtejszej Wspólnoty parafialnej, np. polonijnej. Od tamtego Proboszcz pobierają tzw. zaświadczenie na matkę chrzestną, czy ojca chrzestnego. Podobnie jeśli chodzi o pozwolenia na przyjmowanie Sakramentów: Chrztu, Małżeństwa, Bierzmowania i tzw. I Komunii Św. poza Parafią obecnego miejsca zamieszkania.
Ze względu na obowiązujące od maja 2018 roku RODO, wszelkie zaświadczenia w tym wypisy, odpisy itp. aktów, wydawane są tylko osobom, których one dotyczą. W przypadku osób niepełnoletnich tylko ich rodzicom lub prawnym opiekunom po okazaniu odpowiednich dokumentów.
Kwestię te reguluję Kodeks Prawa Kanonicznego w kanonach podanych niżej:
Kan. 100 – Osobę nazywa się mieszkańcem w miejscu, gdzie posiada stałe zamieszkanie; przybyszem w miejscu, w którym ma zamieszkanie tymczasowe;
Kan. 101 –
§ 1. Miejscem pochodzenia dziecka, także neofity, jest to, w którym rodzice w chwili jego urodzenia posiadali stałe zamieszkanie albo – w jego braku – tymczasowe; lub matka, jeżeli rodzice nie mieli tego samego stałego lub tymczasowego zamieszkania.
Kan. 102 –
§ 1. Zamieszkanie stałe nabywa się takim przebywaniem na terytorium jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam na stałe, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo trwało przez pełnych pięć lat.
§ 2. Tymczasowe zamieszkanie nabywa się przez takie przebywanie na terenie jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam przynajmniej przez trzy miesiące, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo przedłużyło się rzeczywiście do trzech miesięcy.
§ 3. Stałe lub tymczasowe zamieszkanie na terenie parafii nazywa się parafialnym;
Kan. 104 – Małżonkowie winni mieć wspólne stałe lub tymczasowe zamieszkanie. Z racji prawnej separacji albo innej słusznej przyczyny, każdy z nich może mieć własne stałe lub tymczasowe zamieszkanie.
Kan. 106 – Stałe lub tymczasowe zamieszkanie traci się przez odejście z miejsca połączone z zamiarem niepowracania, z zachowaniem przepisu kan. 105.
Kan. 107 –
§ 1. Zarówno przez zamieszkanie stałe jak i tymczasowe, każdy uzyskuje własnego proboszcza oraz ordynariusza.
